Vandaag zijn de puppy’s 10 dagen ‘oud’ en dat betekent volgens de boekjes dat de pups hun geboorte gewicht nu verdubbeld moeten hebben. Wel, dat is bij alle 5 ruim voldoende gelukt.
Nu is de wacht op het openen van de oogjes.
De zusjes
De broertjes
Van links naar rechts: teefje Izzey, reutje Irvey, reutje Ikaey, teefje Ibbey en teefje Immey
Morgen is het alweer een week geleden dat de puppy’s van Rubey en Shiko werden geboren. Zo’n eerste week is toch altijd een beetje spannend. Pas geboren puppy’s zijn immers erg kwetsbaar en zijn volkomen afhankelijk van de goede zorg van hun moeder. Wat dat aangaat hebben ze het goed getroffen met mamma Rubey. Ze is een bijzonder zorgzaam moedertje. Ze verliest haar pups geen moment uit het oog en houdt haar omgeving scherp in de gaten. Ze zorgt ervoor dat de pups met een lekker vol buikje kunnen gaan slapen en,………………………..kunnen groeien.
De zusjes
De broertjes
Ja zeker, ik heb de druilerige zondag goed benut. “Kraamkamertje” voor Rubey in orde gemaakt. Alles gewassen, gepoetst en met Dettol opgefrist. Er staat een nieuwe puppyweegschaal klaar en de warmtelamp is van zolder gehaald. Zoals Janine al zei: laat de puppy’s maar komen.
Maar serieus, die kleintjes hebben de komende dagen hard nodig om te groeien om met een gezond geboortegewicht geboren te worden. Dat alles laten we nu over aan Rubey.
Wij zijn bijzonder blij dat wij rond 15 maart a.s. pups verwachten uit de combinatie van onze Rubey (Holley Dolley of the Shelley Kidz) en Shiko (Fridens Charles de Gaulle). Graag feliciteren wij hiermee ook Miep en Harry van Dulken.
Eén dag na het overlijden van onze Abbey ontvingen wij het trieste bericht dat Desi of the Shelley Kidz op 1 juni 2016 is overleden.
Desi is een dochter van Mable en Fjurdi en geboren op 22 november 2006. Zij is 9 jaar geworden. Naar vermoeden is Daisey overleden als gevolg van een herseninfarct. Wij wensen Nico en Margriet heel veel sterkte toe met dit grote verlies.
31 mei 2016
We hebben afscheid moeten nemen van onze lieve Abbey.
De afgelopen twee weken hebben wij en de artsen/medewerkers van dierenkliniek Taxandria alles in het werk gesteld om Abbey weer op de pootjes te krijgen. In eerste instantie leek het er helemaal niet ernstig uit te zien. Maar de medicatie sloeg niet aan en toen kwam er de diagnose ‘hartfalen’. Binnen twee weken kon Abbey niet meer lopen, niet meer opstaan, niet meer in de auto springen. Abbey kon op een gegeven moment alleen nog maar liggen. Daarbij was ze zeer kortademig en elke vorm van inspanning kostte haar zoveel energie dat ze als een blok neer viel. Dat is als eigenaar natuurlijk vreselijk om te zien. Maar hoe erg moet het voor de haar zelf zijn geweest? Op een gegeven moment trof ik haar ’s ochtends in haar eigen vuil aan. Op dat moment keek ze me aan, en ik brak. Die blik in haar in haar ogen …………….. Ze was op! Twijfel maakte plaats voor berusting. Dit was het moment dat we haar moesten helpen.
Bijna 11 prachtige jaren hebben we met Abbey mogen leven. Abbey is twee maal moeder geworden van respectievelijk 6 en 11 pups. Ze was een bijzonder lieve en toegewijde moeder voor haar pups. Abbey was ook heel toegankelijk jegens andere honden en mensen. Ze had een heel lief en zacht karakter en was bijzonder geduldig.
Iedere hond heeft iets bijzonders. Het bijzondere van Abbey voor mij was haar rust, stabiliteit en haar toewijding. Abbey was mijn ‘knuffelbeer’. In haar hele leven heeft ze nooit, maar dan ook nooit, ooit lelijk tegen mij of de andere honden gedaan. Altijd was ze lief, geduldig en tevreden. Ze genoot van haar leven en al het leven om haar heen. We zijn dankbaar onze lieve Abs in ons leven te hebben gehad.
Het is niet te bevatten. Afgelopen vrijdag was er nog niets aan de hand, huppelde ze nog vrolijk rond. Helaas het kan snel gaan. Vannacht (05-10-2015) is onze Mable overleden.
Ik had me zo verheugd op dit weekend. Mooi weer en geen afspraken van betekenis. Een ultiem weekend om samen met de hondjes bezig te zijn. Gisterenmorgen vroeg dus met 4 vrolijke viervoetertjes naar het bos. Dat veranderde als donderslag bij heldere hemel.
Vol enthousiasme vlogen de hondjes m’n auto uit voor een heerlijke wandeling en spelen met de bal. Maar Mable bleef staan. Stokstijf!! Ze stond daar helemaal verstijfd en mijn eerste gedachte ging uit naar een herseninfarct oid.
Naar de dierenarts. Het bleek niets met de hersenen te maken. Er zijn foto’s gemaakt van haar rug en buik.
Het kan zijn dat ze haar rug bezeerd heeft door ongelukkig uit de auto te zijn gesprongen. Echter de buikfoto’s hebben helaas een tumor aan de darmen laten zien.
Dit gezwel zorgt voor veel vochtvorming in haar buik en zal nu of binnen afzienbare tijd klachten gaan geven. Voor ons is het op dit moment nog niet helemaal duidelijk of het voorval van gisteren door haar rug of door haar buik wordt veroorzaakt.
We weten nu wel dat we Mable niet lang meer bij ons zullen hebben.
